สำนักข่าวบลูมเบิร์กรายงานเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2565 ว่า ธนาคารกลางจีนประกาศลดอัตราดอกเบี้ยเงินกู้ลูกค้าชั้นดี (LPR) ประเภท 1 ปีลง 0.05% แตะที่ 3.65% จากระดับ 3.7% และปรับลดอัตราดอกเบี้ย LPR ประเภท 5 ปีลง 0.15% สู่ระดับ 4.30% จากระดับ 4.45%  โดยมีเป้าหมายเพื่อช่วยเหลืออุปสงค์การกู้ยืม ซึ่งเป็นความพยายามหนุนธุรกิจที่ลดลงและความเชื่อมั่นของผู้บริโภคในขณะที่เศรษฐกิจกำลังดิ้นรน

          โดยต้นทุนการกู้ยืมที่ลดลงอาจช่วยกระตุ้นความต้องการสินเชื่อ แม้ว่าจะไม่น่าจะย้อนกลับการตกต่ำอย่างรวดเร็วของความเชื่อมั่นของผู้บริโภคและธุรกิจที่เกิดจากความวุ่นวายในตลาดอสังหาริมทรัพย์และการหยุดเปิดเศรษฐกิจใหม่ภายใต้กลยุทธ์ Covid Zero

          ธนาคารมีเงินสดจำนวนมาก แต่ไม่เต็มใจหรือพบว่าเป็นการยากที่จะจัดหาเงินทุนให้กับโครงการ ความต้องการสินเชื่อลดลงอย่างรวดเร็วในเดือนกรกฎาคม กระตุ้นให้นักเศรษฐศาสตร์บางคนเตือนถึง “กับดักสภาพคล่อง” ในจีน ซึ่งอัตราดอกเบี้ยต่ำไม่สามารถกระตุ้นการปล่อยสินเชื่อในระบบเศรษฐกิจได้ ในขณะที่วิกฤติการณ์ทรัพย์สินรุนแรงขึ้น ผู้ซื้อบ้านหลายแสนรายได้หยุดงานประท้วงจำนอง และครัวเรือนจำนวนมากขึ้นกำลังออมทรัพย์และหลีกเลี่ยงการก่อหนี้

          ทั้งนี้อัตราดอกเบี้ย LPR ประเภท 1 ปีของจีนเป็นดัชนีวัดอัตราดอกเบี้ยเงินกู้ของภาคเอกชน ส่วนอัตราดอกเบี้ย LPR ประเภท 5 ปีเป็นดัชนีวัดทิศทางอัตราดอกเบี้ยของภาคครัวเรือน ซึ่งรวมถึงอัตราดอกเบี้ยเพื่อการกู้จำนอง